liryczność chwili

Mów do mnie, proszę. Otul mnie ciepłym szeptem słodkich kłamstw, bym więcej nie musiała się martwić o dzień jutrzejszy. Zamknij mnie w sidłach swych ramion i nie puszczaj, póki nie przebudzę się z amoku własnej naiwności, bo budzić się nie chcę. Chcę trwać w chwili obecnej, namacalnej, której dostrzec mogę i nieprzerwanie doświadczać uniesień. Bądź mi wiatrem, którego nigdy nie złapię pomiędzy palce, bo z łatwością ulotnisz się, gdy tylko będę próbowała cię zatrzymać. Ja za to nie będę się dziwić, znając naturę wichru, powrócę w stan codzienności, którego wręcz szczerze nienawidzę.
Błagam, wyrwij mnie ze znużenia. Porwij w miejsce nikomu nieznane, by móc zostawić wszystkich za sobą, chociaż na chwil kilka. I gdyby nawet było to pole pszenicy, a my leżelibyśmy w samym jego środku, zalani ciepłem lipcowego słońca, zasnęłabym przy tobie, wiedząc, że tym razem nie uciekniesz mi tak łatwo.
Zrobię to ja.
Ucieknę przed własnymi obawami, przynależnością, obowiązkami, usidłaniem, deklaracjami. Ucieknę i z tęsknoty okłamię siebie samą, karmiąc nimi innych wokół. Ja, lekarz dusz, któremu duszę wciąż kradną i rozrywają na strzępy nikomu nieprzydatnych kawałków.

Ja, Valentine Bates

III rok na psychologii, lekarz rozdartych serc przyjaciół, częsta modelka na wydziale sztuk pięknych, w wynajmowanym pokoju porozwieszane jej portrety od każdej osoby, która kiedykolwiek próbowała ją narysować, a także sterty papierów na każdej możliwej powierzchni płaskiej, zawierające przemyślenia lub wiersze z chwil wszelkich

ode mnie:
Jesteśmy. Lirycznie.
Na wizerunku nie mam pojęcia kto się znajduje.
Mail kontaktowy: niewypowiadziane@gmail.com